Manewry w Wysokiem - 21 III 2009

Wszelkie znaki na niebie i ziemi, ktĂłre ostatnio siĂŞ na Âświecie zaczĂŞÂły wskazujÂą, Âże czasy mrozĂłw do koĂąca dobiegajÂą. Me serce pÂłacze myÂślÂąc o tym, Âże znĂłw piĂŞkno ÂśnieÂżyc od nas odejdzie. Lecz budzÂąca siĂŞ natura i jej ciepÂłe wiatry nie gorsze sÂą od lasĂłw przykrytych biaÂłÂą powÂłokÂą.
Jednak nadejÂście wiosny to rĂłwnieÂż nadejÂście wojny. O zwierza w lesie Âłatwiej a i nocleg w gĂŞstwinie nie grozi ÂśmierciÂą od mrozu i zbrojne druÂżyny znĂłw wyruszÂą na trakty. ToteÂż by po zimowym odpoczynku przywrĂłciĂŚ nasze ciaÂła do dawnej sprawnoÂści na manewry udaliÂśmy siĂŞ do wsi Wysokie, na miesiÂąc przed ÂświĂŞtem Jare.
Z naszej DruÂżyny skÂład takowy wyruszyÂł. Lestek, Corvin, Gormr oraz ja – Niemir. CaÂłoÂśĂŚ przygotowaĂŚ przebiegÂła bez problemu. Odjazd byÂł nieco spĂłÂźniony jeno z powodu omyÂłki w rozsyÂłaniu wici do Corvina. Mimo to poczÂątek wyjazdu rozpoczÂąÂł siĂŞ dobrze, a podrĂłÂży towarzyszyÂła nam piĂŞkna lutowa pogoda.
Na miejscu czekaÂła juÂż na nas grupa z ZamoÂścia, a chwilĂŞ pĂłÂźniej dojechaÂła rĂłwnieÂż Komandoria z Lublina. ÂŁÂącznie trzynaÂście osĂłb. Po przywitaniu siĂŞ ze wszystkimi nastÂąpiÂła rozgrzewka. Towarzysze z Lublina nauczyli nas gry podobnej nieco do rugby. PrzebiegÂło to bez wiĂŞkszych strat w ludziach. Jeno kilka nieumyÂślnych ciosĂłw w szczĂŞki. PochwaÂła naleÂży siĂŞ jarlowi naszemu, ktĂłry dajÂąc z siebie wszystko drugi raz tego dnia ze swym Âśniadaniem siĂŞ widziaÂł. Po krĂłtkiej przerwie na zÂłapanie tchu powrĂłciliÂśmy do ĂŚwiczeĂą. Warto wspomnieĂŚ o tym, Âże die osoby z Komandorii egzamin swĂłj przechodziÂło. PrĂłby dla nich przygotowane byÂły tak w zakresie walki broniÂą jak i z hartu ducha. Nas rĂłwnieÂż o pomoc poproszono by w zapasach z egzaminowanymi wziÂąĂŚ udziaÂł. W zamian mu nauczyliÂśmy resztĂŞ naszej wersji krĂŞgu zdrady. SiÂł rĂłwnieÂż w przeciÂąganiu liny prĂłbowaliÂśmy jednak ogĂłlny wynik wskazywaÂł, Âże obie grupy byÂły tak samo krzepkie
W poÂłudnie chwila odpoczynku nastÂąpiÂła. Podczas posiÂłku prĂłcz potraw raczyliÂśmy siĂŞ Âżartami oraz wszelakimi anegdotami dotyczÂącymi odtwĂłrstwa. Nawet sprawa naszego grodu byÂła poruszona. Ze swej strony chciaÂłbym podziĂŞkowaĂŚ Osobom z ZamoÂścia i Lublina gdyÂż o dacie wyjazdu dowiedzieliÂśmy siĂŞ dwa dni wczeÂśniej i nie zdÂąÂżyliÂśmy siĂŞ przygotowaĂŚ jeÂśli chodzi o prowiant a zwÂłaszcza wodĂŞ, bo po kanapce to chyba kaÂżdy miaÂł. A po takim treningu to piĂŚ siĂŞ bardzo chciaÂło. Gdyby nie ludzie z ZamoÂścia i Lublina z pragnienia niechybnie byÂśmy umarli.
Po przerwie przystÂąpiliÂśmy do walk. Wiele pojedynkĂłw siĂŞ odbyÂło, a na koniec rĂłwnieÂż walki szykĂłw. Niestety wracaĂŚ musieliÂśmy i po kilku starciach do rozstania naleÂżaÂło siĂŞ szykowaĂŚ. Ze wszelkimi honorami poÂżegnaliÂśmy towarzyszy tych wiosennych manewrĂłw, planujÂąc w niedÂługim czasie znĂłw spotkaĂŚ siĂŞ, tym razem w liczniejszym skÂładzie